Ik krijg nog dagelijks nieuwe volgers en dus ook de vraag wat was er met Eva en waarom is ze er niet meer? Ik vind het helemaal niet erg om over Eva te praten alles behalve zelfs maar tussen neus en lippen door elke keer mijn mini ingekorte versie moeten vertellen doet soms wel pijn omdat dat niet goed voelt voor mij. Vandaar dat ik een blog schrijf over Eva voor iedereen die het maar wil en kan lezen!
Ik werd zwanger van Eva met complicaties, bij de eerste echo was eigenlijk niets te zien geen vruchtzakje en ze zeiden dat ik waarschijnlijk al een miskraam had gehad. Na twee weken zou ik terug moeten komen voor een check up of alles weg zou zijn maar toen ik na twee weken terug kwam zat er ineens weer een vruchtzakje in mijn buik van 8 weken oud. Heel raar maar waar en dus toch waren wij helemaal gelukkig! Met 10 weken kwam er toch een bloeding en dacht ik dat ze te zwak was maar niks bleek minder waar ook dit keer weer was er goed nieuws Eva zat er nog steeds en maakte het prima.
Ik had deze zwangerschap veel last van pijn in de buik, last van de bekken, last van mijn rug en ontzettend last van mijn benen ook omdat ik Oedeem en reuma heb natuurlijk maar tijdens het zwanger zijn waren bij Yara alle klachten nauwelijk aanwezig en dit keer dus heel erg aanwezig twee totaal verschillende zwangerschappen.
Met 25 weken kreeg ik weer een bloeding, flinke stolsels dit keer en ik was best wel in paniek. Bang dat ik haar zou verliezen. We hadden tussen Yara en Eva een miskraam gehad rond de 7 weken en echt ik vind het vervelend voor mensen die dit mee moeten maken maar wij zeiden tegen elkaar als het niet goed is geweest breekt mijn lichaam dat zelf af dus het is prima zo.
Er stond een ziekenhuis bezoek gepland om te kijken wat het kon zijn maar er werd niks gevonden, Eva deed het super goed en dus mocht ik weer naar huis. Heel kort daarna had ik weer een bloeding dus wederom een ziekenhuis bezoek gepland en weer alles onderzocht. Wederom niks te vinden dus ik mocht weer naar huis. De derde keer moest ik blijven om te zorgen dat de bloedingen gingen stoppen moest ik rust nemen en volgens de artsen had ik dat thuis niet dus mocht ik dat in het ziekenhuis komen doen.
Na een paar dagen was alles weer rustig en mocht ik toch weer naar huis, dit keer voor maar 2 dagen toen begon het weer, de bloedingen. Inmiddels was ik 27 weken en werd er geconstateerd dat de baarmoedermond te kort was dus bedrust tot de baby komt werd geadviseerd. Je snapt het al die paniek hier want 13 weken in een bed liggen dat kan ik dus echt niet dacht ik!
Ik kreeg een spuit voor de hersenrijping en een spuit voor de longrijping. Serieuze bedoeling dus en de paniek sloeg steeds meer toe. Ik zou overgeplaatst worden naar Veldhoven want in Uden bevallen van een prematuur is niet mogelijk. Gatverdamme wat had ik er de balen in, Yara achter laten alles voelde zo ontzettend naar! Bang dat ik mijn kindje ging verliezen was er niet echt ik was overtuigd dat alles goed ging komen en dat ze echt te klein geboren zou worden was een feit want ik had er geen vertrouwen in dat ze nog 13 weken bleef zitten.
We kregen een gesprek met de arts over de gevolgen van vroeggeboorte en ook de opties bij vroeggeboorte. Ik had er alle vertrouwen in dat Eva het goed ging doen. Geen idee waarom maar ik hoopte het denk ik en daardoor geloofde ik er zo in! Met 28 weken braken mijn vliezen maar de weeën bleven uit. Dus Eva mocht nog even blijven zitten. Maar met 29 weken kreeg ik een infectie en was het gedaan met de pret ik kreeg om 9 uur in de ochtend te horen dat er een spoed keizersnede werd gepland en een half uur later lag ik al in de OK.
Wordt vervolgd…
Nikita Timmerman 