De plaatsing van Eva haar grafsteen.

Jeetje wat moesten wij lang nadenken over wat we graag op haar plekje wilde laten plaatsen. Als je er eenmaal uit bent duurt het nog een aantal maanden  voor dat het dan eindelijk klaar is. Het was het allerlaatste wat wij voor Eva konden doen, het laatste bijzondere stukje van haar leven sluiten we af door haar plekje mooi te maken. Een plek waar we graag terug komen om een soort van bij haar te zijn, tegen haar te praten of gewoon even lekker stom voor je uit te staren (zoals veel mensen denken als ze voorbij lopen) maar wat je werkelijk doet is alle mooie herinneringen afspelen in je hoofd om haar nog dichtbij je te voelen. Wat een rollercoaster is dat, je denkt elke keer dichterbij iets te komen. Wat dat is? Ik heb geen idee. Of het iets is wat je gewoon voor je gevoel wilt of dat het bij het proces hoort, niemand kan het je uitleggen want niemand is hier gelijk in. Iedereen verwerkt het op zijn of haar eigen manier en niemand heeft een boekje met hoe het werkt, hoe het voelt of hoe het gaat de komende periode. Elke keer als je denkt nu sta ik weer even met beide benen op de grond komt er weer iets op je pad wat je gewoon weer kei hard om ver duwt en daar gaat de balans weer, je kan weer opnieuw beginnen! Hoppa of dat je er niet hard genoeg voor had geknokt om zover te komen. Maakt niet uit want begin graag weer opnieuw, ik hou van dat proces niet om de reden waarom ik in het proces zit maar omdat het jezelf laat reflecteren naar hoe je bent en waarom je bent wie je bent. Je mag verdrietig zijn, je mag vrolijk zijn, je mag door gaan met je leven, je mag een keer je dag niet hebben, je mag een dag tegen iedereen snauwen, je mag een keer schelden, je mag een keer boos zijn, je mag een keer iedereen haten écht het mag allemaal! Één ding moet je wel onthouden, je mag er nóóit in blijven hangen als je dat doet gaat het bergafwaarts en dat wil je absoluut niet! Ik kan denken ik weet het allemaal niet meer, ik wil niet meer, ik zie nergens meer het positieve meer van in maar serieus als je het leest wordt je er al moe van en denk je mens zeur niet! En dat is precies wat ik dus absoluut niet wil! Ik wil dat Eva trots is op hoe wij haar levend houden, hoe wij van haar houden en over haar praten dat maakt mij gelukkig. Dit breng ik graag over aan Yara, zij houd haar zusje zó mooi in leven door haar altijd mee te nemen in alles wat we doen, ik ben zó trots op haar!

En als je dan denkt, we staan weer met beide benen aan de grond is daar het telefoontje dat de steen af is of we willen komen kijken. De prachtige steen is klaar en wat komt dat binnen. Hét moment dat de steen op haar mooie zonnige plekje staat, dat maakt de laatste stap ten einde. Weer een dubbel gevoel want je wilt niet dat het stopt, je wilt haar in gedachten houden. Weet je het was zo fijn, zo mooi wat was ik trots op haar plekje nu het af is. En weet je het gaf me zo’n fijn gevoel, zo gek want dit is het laatste wat je wilt voor je kindje maar het is niet anders en daarom voelde dit toch super mooi. Het gaf me zoveel rust ineens, eindelijk kon ik alleen maar fijne dingen denken als ik aan Eva denk. En natuurlijk geeft dat soms ook verdriet maar dat is niet erg ook dat hoort erbij. Ik ben zó ontzettend trots op mijn meisjes, op ons als gezinnetje van vier hoe we dit samen hebben gedaan en hoe mooie herinneringen wij dragen samen. En wederom het had niet zo moeten zijn maar als ik nu filmpjes terug zie en foto’s kijk van Eva haar leventje dan besef ik mij heel goed dat we alles gedaan hebben om haar beter te willen maken en dat we haar echt zoveel liefde hebben gegeven dat ze ondanks al haar pijn en moeite om überhaupt te lachen of iets te willen brabbelen ze áltijd bleef lachen als wij bij haar waren en haar liefde gaven. Dat maakt mij zo’n rijk mens en dat gevoel raak ik nooit meer kwijt gelukkig, een gezinnetje mét (en zonder) Eva dat is voor altijd!