Yara maakte mij voor de eerste keer mama. Hoe ga je dat doen? Vroeg ik mijzelf af. Mama zijn. Hoe doe je dat eigenlijk? Het kwam vanzelf. Je leert elke dag weer. In 2018 verloor ik het een beetje. De structuur. Het geloof in mijzelf als mama. Twijfels. En Yara was daar de dupe van. Ik kocht cadeautjes bij het leven. Ik dacht daar word ze gelukkig van. Dan gaat het verdriet wel weg. Voor eventjes in ieder geval. Het verdriet om Eva. Ik ging overal naartoe. Dagjes weg. Even eruit. Even wat leuks doen en het vergeten. Er was geen structuur meer in huis. Gelukkig kwam ik daar snel achter dat wat ik aan het doen was niet goed ging. Of ja snel? Duurde wel een dik jaar als het niet langer was. Ik moest even op de reset knop drukken. Er moesten weer wat structurele dingen terug komen. En samen deden we dat toch best aardig. Al zeg ik zelf. Yara en ik schreeuwde tegen elkaar. Gewoon om super kleine dingen. Helemaal niet goed maar dat gebeurde. Dat was onze uiting van verdriet en even door de bomen het bos niet meer zien. We praatte wel over verdriet maar namen niet de rust. Nu een paar jaar later is er weer rust. We schreeuwen niet meer tegen elkaar. We praten weer tegen elkaar. Nemen de rust. Blijven ook vaak thuis om gewoon lekker samen te zijn. Samen spelen. Samen filmpje kijken. Ik merk dat Yara ook weer haarzelf is. Ze kan haar gevoelens beter benoemen en ze geniet weer van de kleine dingen. Ze weet hoe ze met verdriet kan omgaan. En praat wanneer zij daar behoefte aan heeft. Ik ben trots op haar en op mijzelf. We did it!! En nog steeds leer ik elke dag bij om moeder te zijn. Ik vind mama zijn echt het mooiste wat er is. De meisjes zijn mijn alles en ik bewaak ze met mij hart. Ik probeer ze te laten bloeien als twee mooie meisjes met liefde voor hunzelf. Wij lopen niet mee met andere. Wij belopen ons eigen pad. Een mooi pad met hobbels. Die hobbels bewandelen we samen. Hand in hand.
Nikita Timmerman 