De vraag die ik gemiddeld 3 keer per week krijg. Een hele normale vraag. Een normale vraag voor als je geen kinderen verloren hebt. Of ja zo ervaar ik dat. En eigenlijk vind ik het ook een hele normale vraag om te stellen. Dat vond ik. Sinds Eva er niet meer is vraag ik het nooit meer. Stom? Meer een bescherming voor mijzelf. Waarom? Dat ga ik je vertellen.
De normale vraag…
Natuurlijk is de vraag of je kinderen hebt best gewoon. Zeker als je met leeftijdsgenoten spreekt is dat een vraag die je eigenlijk standaard vraagt. Geen idee waarom. Sinds wij Eva verloren hebben is die vraag geen standaard vraag meer voor mij. Niet alleen een kind verliezen die al even bij je is. Ook een ongeboren kindje verliezen. Ook een miskraam krijgen. Al dat verlies heeft mij doen beseffen dat die vraag niet meer zo normaal is als dat ik 8 jaar geleden dacht.
De vraag.
Ik werk in een beauty salon. Waar ik gemiddeld 3 keer per week een nieuwe klant mag ontvangen. Ik maak altijd een praatje omdat ik het fijn vind een klant te leren kennen. Het geeft een fijn gevoel ook dat iemand interesse toont in jou en andersom. Zo komt dus altijd als een van de eerste vragen of ik kinderen heb. Het moment is dan daar mijn hart stopt heel even met kloppen. Even voel ik mij heel verstikt. Niet omdat ik me schaam of zo nee helemaal niet zelfs. Je weet wat er komen gaat. Ik heb namelijk 1 keer gezegd dat ik 2 dochters heb en daar voel ik mij tot de dag van vandaag nog rot over.
De uitleg op de vraag.
Uhm ik heb 3 dochters waarvan er een niet meer bij ons is. Zij is overleden. Iedereen die de vraag stelt krijgt vaak datzelfde moment als ik als ze de vraag aan mij stellen of ik kinderen heb. Even stopt hun hart lijkt wel. Je ziet ze slikken en ze voelen zich vaak rot dat ze het gevraagd hebben. Wat echt niet hoeft! Ik vind het nog steeds heel fijn om over onze Eva te praten. Haar levende te houden. Zo voelt dat voor mij. Soms blijft het bij dit. Soms vragen ze verder.
Wat is er met haar gebeurd?
En die vraag vind ik dan heel fijn. Nee niet om te zeggen dat ze er niet meer is. Het vertellen over hoe ze was doet mij goed. Elke keer weer. Ze was zo sterk. Ze was zo mooi. Ze was zo dapper. Ze maakte ons compleet voor dat moment. Ze gaf ons zoveel liefde. Zij heeft ons leven veranderd. Dat verhaal vertellen vind ik prachtig. En maakt mij trots. En sorry iedereen die de vraag stelt. Dat je antwoord krijgt die je niet verwacht had. Dit is ons verhaal en ook in die vraag word Eva nooit vergeten en ik zal haar niet meer express niet meer noemen. Zij hoort erbij. Voor altijd.
Herkennen jullie dat?
Nikita Timmerman 