Het is in augustus dit jaar 3 jaar geleden dat wij onze mooie lieve Eva hebben moeten laten gaan. Wennen gaat het nooit, normaal wordt het helaas wel. Hoe moeilijk dat is? Dat kan ik nauwelijks omschrijven.
“Hoe harder de artsen riepen dat Eva niks voelde en niks mee kreeg hoe sterker de band tussen mij en Eva werd.”
Eva was een bijzonder kindje met enorme liefde en vrolijkheid. Niks maakte haar gek, ze was ontzettend sterk en heeft super hard gevochten voor haar leventje. Meerdere malen faalde de artsen in het Radboud en uiteindelijk kosten dat haar leven. Nog steeds ben ik bezig met dat aan te vechten, iedere keer komen ze weer met een rot smoes en wimpelen ze mij af mijn geduld en doorzettingsvermogen worden enorm op de proef gesteld.
Is dit het allemaal waard?
Soms denk ik weet je laat allemaal maar ik krijg haar er niet mee terug en dat is ook helemaal het doel niet. Je wilt herkenning en je wilt horen dat ze toegeven dat ze een fout hebben begaan of foutén hebben begaan. Tot op de dag van vandaag denk ik wat als ik eerder aan de bel getrokken had, wat als ik eerder…
Loslaten…
Je moet het loslaten en gelukkig denk ik het niet vaak maar soms maakt het mij ontzettend boos en verdrietig. Je hebt gewoon de medische wereld niet in de hand, je vertrouwt op de mensen die er voor geleerd hebben. En dat is goed natuurlijk maar we moeten niet vergeten dat dat ook maar mensen zijn en ook hun fouten kunnen maken.
Vergeet niet ‘wij zijn allemaal mensen’.
Jijzelf kent je kinderen, je man, je vrouw, je vader of je moeder etc het beste en als je denkt dat de artsen verkeerd handelen moet je dat gewoon bespreekbaar kunnen maken. Een groot leerproces is dat voor mij geweest en nu denk ik soms mens doe effe niet zo moeilijk maar het heeft mij gemaakt zoals ik nu ben.
Mensen veranderen…
Ik probeer mijn eigen ik soms terug te zoeken maar ik accepteer ook gewoon dat ik nou eenmaal veranderd ben soms niet in de positieve vibe maar hé ik denk dat niemand dat is na zo’n gebeurtenis in je leven. Het veranderd je… Je mist iets wat je heel dierbaar is, je verlangt er elke dag naar, een knuffeltje een kusje een keer ruiken op haar bolletje.
Missen, wat is dat nou precies?
Iemand moeten missen is iets wat nooit went, wat nooit normaal wordt wat nooit een plek krijgt het blijft voor altijd en je leert er mee leven en dat wij er elke dag het beste van maken is natuurlijk vanzelfsprekend maar dat het niet elke dag het beste is kan ik ook beamen. Soms wil je gewoon de hele dag op bed liggen en huilen omdat je haar zo mist. Je lost er helemaal niks mee op maar soms is het wel gewoon heel fijn even aarden met jezelf even je gevoelens laten gaan even lekker alleen zijn en het gemis toelaten.
Je alles…
Kinderen zijn je alles, kinderen horen niet ziek te zijn en al helemaal niet dood te gaan. Ze horen op te groeien, gelukkig te zijn en ze horen de mooiste mensen op aarde te worden. De wereld is hard en oneerlijk, geniet van elke dag die je gegeven word en spreek uit wat je op het hart ligt. Dat gaat niet elke dag zonder slag of stoot maar dat is de leerweg die je moet belopen. Geniet van elke dag en zoek naar de positieve dingen van het leven, omarm het en houd vast…
Nikita Timmerman 