December…. Wat zal ik er nog over zeggen, het was een dramatische maand en dat druk ik dan nog héél zachtjes uit. Iedereen verteld mij dat het de rotste maand zou worden, alle feestdagen vol met liefde en samen met de familie nú zonder Eva. Nou mensen ik kan jullie vertellen, jullie hadden gelijk! Of het ook echt zo was geweest als niemand mij er over verteld had geen idee maar ik ben er wel van overtuigd doordat iedereen er zó op hamerde dat het één groot verdrietig gebeuren zou worden, het ook daadwerkelijk een enorme verstikking is geweest. Stefan en ik hebben beide een andere manier van verwerken, het botst soms enorm áls de een even een dieper dal heeft bereikt dan is de ander net de enorme berg weer aan het beklimmen is richting de top dan kan het ontzettend knallen thuis. Na de maand december zag ik het even niet meer positief in, ik dacht er niet meer bovenop te komen en voelde aan mezelf da ik mezelf weer kwijt aan het raken was. Iets wat ik niet bij mezelf vind passen, ik ben altijd best zelfverzekerd in de dingen die ik doe en weet wat ik wil. Nu was dat even ver te zoeken en ik merkte aan Yara dat zij ook weer verder weg groeide van ons af. Op eens kreeg ik weer een seintje van mezelf, joehooeeee Nikita je gaat weer verdwalen in jezelf zo!!! Dan besef je weer dat de tijd weer aanbreekt dat we even alles op een rijtje moeten zetten. Ik ben geen persoon die een hoopje ellende wordt door ellende die ze mee maakt. Ik ben positief en wil positief blijven. Okee nu hoor ik vele denken, doe even normaal je hebt het allerergste mee gemaakt dat je mee kunt maken. Klopt daar ben ik me van bewust maar ik weet zeker dat Eva nooit gewild had dat wij geen geluk en plezier meer zouden ervaren.
Eva was een meisje die ondanks haar verschrikkelijke ziekte altijd vrolijk was en altijd probeerde te lachen als haar spiertjes het toe lieten. Zij was zó sterk en gaf en nam zoveel liefde, ik kan dat alleen maar proberen voort te zetten en haar trots maken. Op een bepaalde hoogte heb ik mezelf gedwongen om alle sombere en vrolijke momenten op een rijtje te zetten en vervolgens eens te bekijken wat ik nou echt belangrijk vind in het dagelijks leven. Mijn werk is mijn passie en daar wordt ik blij van, mijn gezinnetjes is mijn alles en daar geniet ik elke dag van, en als laatste ik ben gelukkig als Yara gelukkig is. 3 dingen die ik het aller belangrijkste vind zijn soms gruwelijk lastig te combineren of het bij houden ervan is soms een hele uitdaging. Mijn grootste wens is een grotere salon met stagiaires en personeel en die droom wilde ik uit laten komen, het gaf mij een gemengd gevoel want ik krijg die kans nu omdat ik er nu de tijd voor heb maar die tijd wil ik natuurlijk veel liever terug ruilen voor mijn allerliefste Eva. Helaas kan dat niet en krijg ik Eva met geen mogelijkheid terug, probeer het positieve naar boven te halen was mijn motto. Inmiddels heb ik na een enorme zoektocht een prachtig pand gevonden en start ik per 25 februari in mijn nieuwe salon. Ik zie het als een klein geschenk van bovenaf ☆
Yara is ontzettend belangrijk voor mij, soms zit zij echt niet lekker in haar vel en dat vind ik héél ingewikkeld en dat maakt me verdrietig, dan voelt het of dat ik haar te kort heb gedaan. Graag zou ik in haar hoofdje willen mee kijken en proberen om de blokkade te verwijderen. Ze verteld mij vaak wat ze moeilijk vind of juist spannend of wat haar heel verdrietig maakt en daar ben ik haar zó dankbaar voor dat ze mij vertrouwt om haar gevoelens met mij te delen. Samen proberen we dan dingetjes uit om dat verdriet van dat moment aan te pakken en een plekje te geven. Ze slaapt inmiddels al een aantal weken in het bed van Eva en daar wordt ze rustiger van, ze slaapt éindelijk na maanden weer snachts door en ze valt ook éindelijk weer meteen in slaap. Ze voelt zich in Eva haar bedje zo veilig en dat doet me goed. Ze vertelde me laatst dat ze een ster uit de hemel wilde halen en er dan een foto van Eva op wilde plakken en dan terug wilde gangen in de hemel. Ik wil haar graag zien mama…. Het doet me pijn als ze zo’n mooie dingen zegt maar ik wordt aan de andere kant ook een enorm trotse pauw dat ze zo mooi denkt. Eva was en is haar alles ze vind het moeilijk, ze mist het knuffelen en spelen met haar zusje. Het breekt je door midden en je kan niks voor haar doen, luisteren en praten doet dan wel wonderen gelukkig. Op de vraag hoe verpak ik mijzelf? Als ik mezelf voel wegglijden of als ik weer een kille ik voel op komen dan tik ik mezelf op de vingers en ga ik opzoek naar positieve dingen en probeer ik mijn gezin beter te begrijpen zodat we weer dichterbij elkaar komen. Moeilijk dat is het woord dat er door mijn hoofd spookt. Het mooie is dat de herinneringen aan Eva en ons gezin toen het compleet was mij trots maken en geven mij een lach op mijn gezicht en ik krijg er een fijn gevoel van in mijn buik een gevoel van liefde, dát gevoel wil ik voelen en geven en ik wil absoluut niet het verloren schaapje zijn.
Foto: mijn allesjes ♡
Volgende blog: Onze kinderwens
Nikita Timmerman 