Eerste sinterklaas zonder Eva

De eerste sinterklaas met Eva vierde we thuis en toen lag Eva voornamelijk te slapen want ze was nog maar 4 maandjes oud waarvan 3 maanden te vroeg geboren dus inprincipe nog maar 1 maand oud. Ze had er niks van meegekregen. Het tweede jaar wisten we al dat ze ziek was en vierde we het ook thuis omdat ze niet tegen drukte kon en ze ook in haar bedje boven lag te slapen. En toch waren dat fijne dagen, wetende dat ze lekker thuis boven in haar bedje kon slapen en ze er toch gevoelsmatig bij was. Je was er druk mee bezig en ze had veel aandacht en zorg nodig, wat overigens allemaal vanzelf ging en ik toch als héél prettig ervaarde.

Nu is het anders, nu vierde we het bij mijn zus. Zij is zwanger van de tweede en het leek mij voor haar fijner als zij lekker thuis kon blijven. Ik ging met lood in mijn schoenen richting mijn zus. Geen Eva mee, niks voorbereiden gewoon instappen en gaan. Wat voelt dat toch iedere keer ontzettend naar, soms als ik heel rustig op de bank zit als ik het allemaal even niet meer weet hoor ik haar huiltje als ze wakker werd en het te lang duurde. Mijn armharen springen dan overeind, dan wil je naar boven rennen en hopen dat ze er weer is. Elke dag kom je in confrontatie met het gemis en het nóóit meer.

Eenmaal aangekomen bij mijn zus is iedereen van de familie daar, opa’s en oma’s, tantes en oom en natuurlijk neefje Fynn. We eten gezellig samen en niemand begint over Eva gelukkig want de tranen branden aan mijn netvlies maar ik weet het onder controle te houden.

Dan word er geklopt, het zijn de cadeautjes en Yara en Fynn kijken hun ogen uit. Het is geweldig om te zien dat ze het mooi vinden. Mijn lichaam zit daar op de grond met Yara gezellig alles uit te pakken maar mijn hoofd is bij ons incomplete gezin dat nu niet meer samen is. Het was héél gezellig en de kindjes waren goed verwend, zoals we het allemaal elk jaar goed willen doen om alles te geven wat hun hartje wenst.

Thuis aangekomen met alleen Yara want papa gaat met vrienden een biertje drinken, zitten we samen alle cadeautjes te bekijken en los te maken. Dan ineens zegt Yara met natte oogjes, ” mama ik vind het echt allemaal super mooi alleen had ik echt heel graag een nieuw zusje gewild 1tje net zoals Eva”. Die drukkende tranen weet ik nu niet meer te onderdrukken, ik pak haar stevig vast en ik zeg haar dat ik precies begrijp wat ze bedoelt maar dat ik dat haar niet kan geven.

Onze eerste sinterklaas viel me zwaar, al koop ik 1000 cadeaus onze lieve Yara is maar met 1 ding gelukkig en dat is samen zijn met Eva. Dan blijkt dat je liefde voor je kinderen en de aandacht voor hen, naar ze luisteren wat hun gevoelens zijn het allerbelangrijkste is wat je kunt doen voor ze. De geborgenheid bieden die ze willen hebben.

Ik kijk er naar uit dat het januari is, dat alle moeilijke dagen voorbij zijn. Dat de stilte niet meer extra wordt benadrukt. Het is natuurlijk niet erg dat je aan haar denkt dat is juist heel erg fijn maar wat het zo erg maakt dat december een maand met extra liefde is, en die extra liefde je niet kan geven aan iedereen waarvoor je die extra liefde in je hebt.

Yara bracht een mooi bosje bloemen met een sinterklaasje naar Eva haar grafje met oma. Eva moest ook een sinterklaasje krijgen zei ze ♡

We vierde nog sinterklaas met de buurt met allemaal broertjes en zusjes…. Het was een ellende en je merkt aan Yara dat ze het deze dagen ook extra moeilijk heeft. Ik wil sinterklaas vieren haar allemaal niet ontnemen maar haar verdriet doet me pijn.

5 december vierde we nog sinterklaas thuis met zn drietjes. Het was fijn en het voelde dat ze er toch bij was, vertrouwd thuis in haar eigen omgeving doet mij altijd goed.

We hebben het er nog eens over gehad Stefan en ik van wat vind je nou het moeilijkste. Hij vind het moeilijkste om de laatste uren met Eva te verwerken, hij krijgt het niet uit zijn hoofd en gaat er elke dag mee naar bed. Ik daarin tegen vond dat de mooiste laatste eerbetoon die ik haar nog kon geven, vertrouwd bij mama en papa héél dichtbij haar zijn tijdens haar laatste zucht met veel liefde voor haar en de warmte die ik haar kon geven. Ik vind het moeilijkste dat ik het tastbare niet meer heb, haar knuffelen en haar kusjes geven, dagen lang met haar troetelen op schoot dat mis ik verschrikkelijk en dat kilt me soms enorm. Ze was een echte knuffelkont. ☆

Volgende blog: nazorg gesprek Radboud Nijmegen